Vrnjačka Banja je sedište opštine Vrnjačka Banja. Nalazi se u centralnoj Srbiji u Raškom okrugu. Udaljena je oko 200 km od Beograda, 25 km od Kraljeva i 7 km od Trstenika. Smeštena je između planine Goč (1216 m) i Zapadne Morave. Vrnjačka Banja ima i veoma dugu lečilišnu tradiciju. Na vrnjačkom toplom mineralnom izvoru u vremenu od II do IV veka Rimljani su izgradili svoje lečiliste i oporavilište AQUAE ORCINAE. O tome nam svedoče arheološki nalazi u užem jezgru rimske banje, odnosno, bazen za kupanje, rimski izvor tople mineralne vode (Fons Romanus) i mnoštvo kovanog novca koji je iz kultnih motiva ostavljan u lekoviti izvor. Ovde su na lečenje i oporavak mahom dolazili legionari V legije Flaviana i VII legije Klaudiana, kao i romanizovana plemenska aristokratija starosedelaca. Značajnu ulogu u razvoju Banje odigrao je knjaz Miloš, koji je, želeći da ispita mineralne izvore u Srbiji, početkom 19.veka pozvao saksonskog geologa, barona Herdera, upravnika saksonskih rudnika. On je na osnovu proučavanja vrnjačkog izvora, došao do zaključka o visokom kvalitetu njegovih voda do te mere da ih je uporedio sa vodama čuvenih Karlovih Vari. Razvoj moderne Vrnjačke Banje započeo je 1868. godine radom Osnivačkog društva, najstarije turističke organizacije na Balkanu. Neposredno posle toga započela je kaptaža dva izvora mineralne vode i izgradnja kupatila i drugih banjskih objekata. 1869/70 godina smatra se prvom pravom banjskom sezonom, koja je stvorila preduslove za razvoj Banje u moderno lečilište.

Osamdesetih godina 19.veka banja u Vrnjcima prešla u nadležnost države. 1883. sagradjen je čuveni Kursalon, a 1892. prvo zidano kupatilo. U to vreme je visoki državni činovnik, general Jovan Belimarković, u Vrnjačkoj Banji, među prvima, sagradio svoju čuvenu vilu. Svoj procvat Banja je doživela na početku 20.veka kada je izgradnjom pruge Stalać-Požega, omogućena komunikacija sa ostalim većim srpskim gradovima. Naredbom vlasti, 1906. godine porušene su sve preostale straćare u mestu i sagradjene su nove kuće i banjski objekti, čime je Banja konačno dobila moderan evropski izgled. Tokom Prvog svetskog rata Banja je stagnirala i u njoj je bilo smešteno nekoliko savezničkih bolnica. Krajem tridesetih godina 20.veka, aktivnosti u Banji ponovo cvetaju. Sa razvojem dolazi i bogat kulturni i društveni život, koji je podrazumevao balove, sedeljke, koncerte i izložbe. Taj živi duh zadržan je sve do naših dana. Vrnjačka Banja je i danas najveće i najpoznatije banjsko lečilište u Srbiji, a i šire i tradicionalno vrlo privlačan turististički centar za odmor i rekreaciju. Drumskom i železničkom saobraćajnicom koja dolinom Zapadne Morave spaja magistralne puteve Balkana, Beograd - Sofija i Beograd - Atina, Vrnjačka Banja je veoma dobro povezana sa svim krajevima Srbije. Klima je umereno kontinentalna. Uticaj obližnjih planina daje mikroklimi Vrnjačke Banje poseban karakter i čini je veoma prijatnom. Leta su umereno topla sa svežim jutrima i večerima, a zime su snegovite i bez oštrih mrazeva.